როცა ფიქრები დაიწყებს თოვას,
გადაათეთრებს გონებას დაღლილს,
ტვინი დაიწყებს გულისთვის თხოვნას,
რომ შეჩერდიო, ეს ამად არ ღირს.
გადათეთრებულს გავყვები ქუჩებს,
გალურჯებული ხელებით, უხმოდ,
ჩუმად ვიხსნებ შენს წითელ ტუჩებს
და თოვლის ფიფქებს ჩვენს ამბებს ვუთხრობ.
ირგვლივ ყინვაა, სუსხი უხეში.
სხეულს მიყინავს რატომღაც მკაცრად.
ცეცხლი მინთია გულის ბუდეში,
გადავიქეცი დათოვლილ მხატვრად.
ფუნჯების ნაცვლად გაყინულ თითებს,
მოლბერტის ნაცვლად ორთქლიან მინას,
მომავლის ფერად მე თოვლის ფიფქებს
და მწუხარებად ვიყენებ მიწას.
ჯერ რეალობას შავ მიწის ფონზე,
შემდეგ მის სახეს მწუხარე ფერად,
ბოლოს ფიფქებით მწუხარე შავზე,
სიყვარულია მომავლის ველად.
თვალებს რომ ვხუჭავ… რაღაც წამებში,
მომელანდება მომავლის რწმენად,
ბუნდოვნად ვხედავ მე სხვის თვალებში
სიყვარულია მგონი იმედად.
30.09.19
დ.მარგიევი
