ცოტა დაგვიანდა

ცოტა დაგვიანდა, მთვარეც ცუდად ჩანს და
საათსაც წიკწიკი, ვატყობ, ეზარება.
ღამე ცარიელი ოდნავ ჩემს სულს ჰგავს და
მე კი მზის სხივებზე მეტად მენატრება.

მთვარე არეული, ღრუბლებს გარეული,
ისევ რომანტიკოსს ღამეს მათევინებს.
ისევ დაბნეული, ცოტა დალეული,
შენზე ნაფიქრები, ლექსებს მაწერინებს.

ისევ ღამე არის, ისევ სიბნელე და
ისევ ფიქრებია რითმით შეკაზმული.
ასე გეხები და ისევ ასე გხედავ,
ლექსის ბოლო არის წერტილ ვერ დასმული.

ახლაც მენატრები, ისევ ისე ვდარდობ,
ისევ შენთან მინდა, გული ამიძგერდა,
მაგრამ ამის ნაცვლად ისევ არას ვამბობ.
მოდი დავამთავრებ, თორემ გამითენდა.

29.05.20
დ. მარგიევი

***

რაღაც მინდოდა მეთქვა,
მაგრამ, ვერ შევძლებ მგონი.
ვერ შევარჩიე სიტყვა,
ვერ შევარჩიე ტონი.

შენთან მინდოდა მოსვლა,
ჩაგხუტებოდი მსურდა.
ამ დროს ლექსს რითმით ვმოსავ,
ასეც იქნება მუდამ.

შენთან მინდოდა ცეკვა.
ომიც მინდოდა შენთან.
შენთვის მინდოდა მეთქვა:
შენს სახეს ვხედავ გველგან.

შენი თვალები ცაზე,
შენი სურნელი ქარში.
ლექსებს აღარ ვწერ სხვაზე,
შენ ვერ გიპოვნი სხვაში.

შენთვის მინდოდა მზე და
შენთვის მინდოდა მთვარეც.
გულზე მომფინე სევდა,
ტკბილიც მაგემე, მწარეც.

მაგრამ შენთვის მსურს მაინც,
ლექსი, შემკული რითმებით
და თუნდ მომკვეთონ თავიც,
მე წავალ შენზე ფიქრებით.

02.05.20

დ. მარგიევი

***

გაცრეცილი ფიქრებით
ცას ვუყურებ გაცრეცილს.
დამანგრეველ ქარებით
მომდის, ვწერ წერილს.

არავის არ მივუძღვნი,
ჩვეულებრივ დავიწყებ.
ცოტა რითმებს შევურევ,
ალბათ ვინმე გაიგებს.

ამ ღრუბლებს ვუყურებ და
როგორ გვანან ჩემს ფიქრებს:
საით მიდის? რა უნდა?
ვერავინ ვერ იფიქრებს.

მაგრამ, არის რაღაცა,
მარტივი მისახვედრად,
რასაც ერთხელ სულ ყველა
ნამდვილად ინანებდა.

27.04.20

დ. მარგიევი