მე, უშენობა და თეთრი ღამე.
შენამდე ფიქრებს მინათებს მთვარე.
ჩემსავით მარტო, ეული, ცივი
მზის სიყვარულს რომ გულში კივის.
მას ვუზიარებ ჩემს ფიქრებს შენზე,
ისიც იგივეს ფიქრობს მის მზეზე.
მე მახსენდება შენთან შეხვედრა,
შენი პირველი, ნაზი შეხება.
ვიხსენებ შენზე, ვოცნებობ ჩვენზე.
ამ ფიქრებს ვუშვებ სხივების გზებზე.
ვოცნებობ ისევ შენს შეხებაზე,
შენი სიტყვების გაგონებაზე.
ისევ მინდება შენი თმით თამაში,
ორის ოცნება ახედვით შავ ცაში.
ისევ წვეთები, ელვის თანხლებით,
სველი სხეულის წელზე ხელებით.
შენი თვალების მეტყველი მზერა,
ჩემი ფიქრების მგონი არ მჯერა:
ის ჩახუტება მახსოვს, რომ წვიმდა.
არ ვიცი, ეს ღამე მე ისევ მინდა?!
08.12.19
დ. მარგიევი
No comments:
Post a Comment