მე დავიკარგე, დავიკარგე,
ხო, ვაღიარებ.
ჩემს ფიქრებში ვარ ჩაკეტილი
და დავიღალე.
ვერ ავიტანე, სიყვარული
ვერ ავიტანე,
რომ ვერ მიიღო სხვამ ვერავინ,
ვერ ავიტანე.
შიგნიდან რომ მჭამს კეთილი გრძნობა,
როგორც აფთარი.
მასთან ჭიდილში ჩემი დამხმარე
არსად არ არი.
მანადგურებენ მძიმე ფიქრები,
რომ ვერ ხვდებიან.
და განა ბევრს ვითხოვ? მარტოობა
ალბათ ბედია.
და ჩემში ცოცხლობს ეს გრძნობები.
ვისთვის? არ ვიცი…
ალბათ იქნება ვინც გაიგებს
და მისთვის ვიცდი.
ალბათ არსებობს, სადღაც ვიღაც,
ისიც ეული
და ველოდები გრძნობით სავსე,
რითმით ჩვეულით.
09.12.19
დ. მარგიევი
No comments:
Post a Comment