დამამახსოვრდა შენი სახე, შენი სხეული.
მას შემდეგ უკვე ყოველ ღამეს თეთრად ვათენებ,
მცირე ოცნებით, შენზე ფიქრით, ისევ ეული.
ერთხელ შეგხვდი და ამ შეხვედრას ვგრძნობ ყოველ ღამე.
ერთხელ ჩაგხედე შავ თვალებში და ახლაც მახსოვს.
კი, ნათლად მახსოვს, ტროტუარზე მე, შენ და მთვარე...
ჩემს მოგონებებს ახლა უკვე ფერადად ათოვს.
ერთხელ ჩაგკიდე ხელი ხელში, ახლაც ვგრძნობ სითბოს.
ერთხელ გითხარი მიყვარხართქო, არ მსურს მეტის თქმა.
მაგრამ, ეს გული, დატანჯული, რაღაცას ითხოვს.
მაგრამ, არ ვიცი რა ვუშველო, მეტი რაღა ვქნა.
16.02.20
დავით მარგიევი
No comments:
Post a Comment