ჩემს სყაროში

ჩემს სამყაროში შენ ჩემი გქვია.

მიყვარხარ! - შენთვის ბევრჯერ მითქვია.

ჩემს სამყაროში მეც შენი მქვია.

ჩემს სამყაროში ჩვენ წყვილი გვქვია.

ჩემს სამყაროში სიყვარულს გიხსნი.

რეალობაში თავს მორცხვად გიხრი.

ჩემს სამყაროში ილუზიას ვქმნი.

რეალობაში ვერაფერი ვთქვი.

გჩუქნი ყვავილებს მრავალს და მრავალს,

გიშლი შეკრულ თმას, სწორსა და ლამაზს.

გჩუქნი სიყვარულს და გიძღვნი ლექსებს.

რეალობაშიც გავრისკავ ერთ დღეს.

დ.მარგიევი

17.09.19

გაწვიმდა

დავჯდები ჩემთვის, ვიფიქრებ მასზე,

ეს არის მხოლოდ რაც ახლა მინდა.

ლექსებსაც დავწერ იმ ღამის ფონზე,

შუა ქუჩაში როცა გაწვიმდა…

რომ მივდიოდით თითქოს ის და მე,

რომ გვასველებდა ხმაურით წვიმა,

ვდუმდით ჩვენ ორნი და დუმდა ღამე,

გზა გაგვინათა ჩვენ მთვარის სხივმა.

გავყევით თითქოს ჩვენს გზას, უცნაურს

და უცნაურად სულში ჩავხედე.

თავს ვერ ვაღწევდით სიჩუმის ხმაურს

და სიყვარულით კოცნა გავბედე.

თითქოს გაშეშდნენ წვიმის წვეთები,

ყველა საათი თითქოს გაჩერდა,

ჩვენ ვგრძნობდით - ტუჩებს ნაზად ვეხებით,

რომ სიყვარული თითქოს და შედგა.

და ვზივარ ახლა და ვფიქრობ ღამეს,

სურვილს ვუთქვამდით იმ ღამეს მთვარეს,

რომ ვაყვარებდით ერთმანეთს თავებს

და რომ ვუთვლიდით დროს ბოლო წამებს.

01.12.19

დ.მარგიევი

***

ხელები ჩამკიდე, გაგაფრენ ცაში,

მომავალს გაჩვენებ სულ რაღაც წამში.

დიდ ხანს ჩამხედე მოდი თვალებში,

სიყვარულს გჩუქნი ბოლო წამებში.

როდესაც სწყდება ლურჯ ცას წვეთები

დაუფიქრებლად თბილად გეხები.

როცა ღამდება, განათებს მთვარე.

შენთვის ვათენებ მე ყოველ ღამეს.

როცა ფანტელნი ნაზად გათოვენ,

ჩემი ლექსებიც მაშინ გათბობენ.

როცა გეხუტები და ირგვლივ თოვს,

ჩამეხუტე და ნუ უყურებ დროს.

როდესაც გჩუქნი დარჩენილ წუთებს,

მიდი და ხელი მოკიდე ფუნჯებს.

ხელს რომ ჩამკიდებ და გავფრინდებით,

სიყვარულს ვხატავთ ჩვენ ამ ფიქრებით.

ყვავილებს მოვფენთ ციდან მიწაზე,

მიდი და ახლა ერთიც ინაზე.

ღრუბლებს მოვხატავთ სიყვარულისფრად

და წვიმაც მოვა იასამნისფრად.

ხელები ჩამკიდე, მოდი გავფრინდეთ,

პალიტრა აიღე ფერებით წავიდეთ,

ხელს ნუ გამიშვებ და არ დავეცეთ,

შავ-თეთრ სამყაროს ერთად გავექცეთ.

დ.მარგიევი

18.11.19

***

არ ვიქნები ბანალური, არ წაგიყვან კაფეში.

დავამატებ რომანტიკას, გასეირნებ ღამეში.

ყავის ნაცვლად შევუკვეთავ წვიმას კოკისპირულს

და სამყაროს დაგანახებ ცოტა უფრო გიჟურს.

შევუკვეთავ სიცივეს და გაგითბობ ხელებს.

წყვდიად, უკუნ ღამეში ცისარტყელის ფერებს.

მოვინატრებ სინათლეს, ქუხილსა და ელვას.

დავამშვიდებ შენს თვალებში გამოჩენილ ღელვას.

წავალ უხმოდ და ამ ციდან მოვიპარავ მთვარეს,

შენ მოგიძღვნი ლექსებსა და ამ, ამ უცნაურ ღამეს.

შენ მოგიძღვნი სიყვარულს და ლექსად ნათქვამ გრძნობებს,

გავაქარწყლებ თუ გსმენია ჩემზე ყველა ჭორებს.

შენ მოგიძღვნი გულის ფეთქვას, ყვოველ ამოსუნთქვას,

შენ მჭირდები და შენთან ვარ, სხვამ რაც უნდა ის თქვას.

დ.მარგიევი

08.10.19

ფიქრების თოვა

როცა ფიქრები დაიწყებს თოვას,

გადაათეთრებს გონებას დაღლილს,

ტვინი დაიწყებს გულისთვის თხოვნას,

რომ შეჩერდიო, ეს ამად არ ღირს.

გადათეთრებულს გავყვები ქუჩებს,

გალურჯებული ხელებით, უხმოდ,

ჩუმად ვიხსნებ შენს წითელ ტუჩებს

და თოვლის ფიფქებს ჩვენს ამბებს ვუთხრობ.

ირგვლივ ყინვაა, სუსხი უხეში.

სხეულს მიყინავს რატომღაც მკაცრად.

ცეცხლი მინთია გულის ბუდეში,

გადავიქეცი დათოვლილ მხატვრად.

ფუნჯების ნაცვლად გაყინულ თითებს,

მოლბერტის ნაცვლად ორთქლიან მინას,

მომავლის ფერად მე თოვლის ფიფქებს

და მწუხარებად ვიყენებ მიწას.

ჯერ რეალობას შავ მიწის ფონზე,

შემდეგ მის სახეს მწუხარე ფერად,

ბოლოს ფიფქებით მწუხარე შავზე,

სიყვარულია მომავლის ველად.

თვალებს რომ ვხუჭავ… რაღაც წამებში,

მომელანდება მომავლის რწმენად,

ბუნდოვნად ვხედავ მე სხვის თვალებში

სიყვარულია მგონი იმედად.

30.09.19

დ.მარგიევი

***

ვგრძნობ, გულში თითქოს რაღაც დაგროვდა,

განსხვავებული, რაღაც რთულია.

ზიზღი, ტკივილი, თუ მწუხარება,

არა, ეს უფრო სიყვარულია...

გულის სიღრმეში ღრმად ჩამარხული

არ ეკარება არავის თითქოს.

ღამენათვი, აჩქარებული,

რაღაც ძველისძველ სითბოს რომ ითხოვს.

სულ მარტო არის, გადაგდებული,

ალბათ ეჩვევა, ან კიდევ ვერა...

დაცემულია, დაშავებული

და დაბრუნების მას აღარ სჯერა.

არც ახლის სჯერა მგონი არაფრის,

მისთვის ტყუილი, ანდაც რთულია.

მასში ჩაწვდომას არვის არ აცდის,

მაგრამ მას სითბო მაინც სწყურია.

25.09.19

დ. მარგიევი

ზღვისფერი

შენი თვალები ზღვის ფერი,

შენი თვალები თავად ზღვა.

შენთვის ნათქვამი სიტყვები

და არა, უფრო რაღაც სხვა...

რაღაც სხვა არის მემგონი,

უბრალო სიტყვებს არა ჰგავს.. 

ჩემი გონება დაღლილი,

ზღვის მეტი ფიქრი რომ არ აქვს.

შენზე ნაწერი ლექსები,

ფიქრებით ნათევი ღამე.

ციდან მიწაზე ვეშვები

და ვფიქრობ გითხრა რამე...

მაგრამ ვერ ვფიქრობ მე ბევრს სხვას,

ზღვის ფერი თვალები ზღვას გიგავს,

მღელვარე, ბობოქარ ზღვას, ზღვას,

რომლის ყურებაც ძალიან მიყვარს.

შენთვის ნათქვამი სიტყვები

და არა, უფრო რაღაც სხვა.

მე მთვარეულად ვიქცევი

და გადავცურავ მაგ ლურჯ ზღვას...

უკვე ბევრჯერ ვთქვი თვალები,

რომლებიც მღელვარ ზღვას გიგავს,

ლურჯი ცა, მსგავსი თვალები,

რატომღაც ძაან რომ მიყვარს…

28.08.19

დ.მარგიევი

***

და რა არის სიყვარული?

რაღაც რთული სათქმელია…

ამ გრძნობებში, ამ ფიქრებში

ყველაფერი ამერია.

როგორია? - ღვთაებრივი.

ტვინი გადარეულია

ეს გრძნობები, ეს განცდები

არაამქვეყნიურია.

ყველაფერი გავიწყდება...

არ გადარდებს არაფერი,

მთავარია კარგად გყავდეს

ერთადერთი, საყვარელი.

რა თბილია, რა ტკბილია

და თან ისე ზრუნავს შენზე,

კვდება, აი მართლა კვდება

ინტერესით ყველაფერზე…

გიბრაზდება, გებუტება

მერე ისევ გირიგდება

და ხვდები, რომ სამუდამოდ,

სამუდამოდ გეყვარება.

ყველაფერი ლამაზია,

სიყვარულით აღსავსე,

ბედნიერი, თბილი, ტკბილი,

მზიანი და ვიტყვი აქვე:

ბოლოს თითქოს უცხოვდება,

აღარ გაქცევს ყურადღებას

და სულს გიკლავს… და სულ გიკლავს

მისი ნახვის მონდომებას.

მერე გნახავს ისე ცივად

(იფიქრებ, რომ სულ არ იცნობ…)

გაბრუნდება და ზურგს გაქცევს...

ამ დროს, ზუსტად ამ დროს იგრძნობ

თითქოს, წამში ჯვარზე გაცვეს.

ფიქრობ რა ქნა მაინც გიყვარს,

ფიქრობ რა და ან კი ვინ ხარ...

აღმოჩნდება, რომ არასდროს,

რომ არასდროს ყვარებიხარ...

დამიჯერე მეგობარო

არ ღირს არა შეყვარება.

ჩაიფიქრე, იოცნებე

და იქ მუდამ გეყვარება.

შეეჩვევი, შეგეჩვევა

და რაღაც დრო როცა გავა…

-შეეჩვიე საკუთარ თავს,

ბოლოს მაინც ყველა წავა.

17.07.19

დ. მარგიევი

***

არ ვარ მხატვარი, მაგრამ შენ გხატავ.

არ ვარ პოეტი, მაგრამ ლექსს გიწერ.

ფუნჯებს და კალამს დავიჭერ ხელში

და ჩემს სიყვარულს ასე აღგიწერ.

დაგხატავ ასჯერ, ასიათასჯერ.

ლექსებს დაგიწერ სულ სიყვარულზე,

გულში ჩაგწვდები, ფიქრებს გაგიმხელ.

სულს დაგიქარგავ ფუნჯებით გულზე.

კალმით მოვხატავ შენს ლამაზ სახეს,

ფუნჯით გავრითმავ შენზე ამ სტროფებს,

წითლად შევღებავ შენს ლამაზ ბაგეს,

მაგრამ რა ვუყო ღამით ამ შფოთვებს.

შეყვარებული სიყვარულს ვხატავ,

შეყვარებული სიყვარულზე ვწერ,

ნახატს ვინახავ, ლექსებსაც ვმალავ

და კვლავ თავიდან რითმებად ვიწერ.

ვრითმავ სიყვარულს შენზედ მოხატულს.

უსაზღვრო სითბოს, სულის სინაზეს.

ციმციმა თვალებს ჩემსკენ მომართულს,

ფუნჯით დატანილ შენს სილამაზეს.

არ ვარ მხატვარი, მაგრამ შენ გხატავ.

არც პოეტი ვარ, მაგრამ ლექსს გიძღვნი.

მე ხელში ვიჭერ ფუნჯებს და კალმებს

და ჩემს სიყვარულს მე ასე გიხსნი…

დ. მარგიევი

03.07.19

ყოველ წამს

სულ ყოველ წუთს, სულ ყოველ წამს

შენ გეყვარები, ამის მწამს...

შენი ნათქვამი სულ ყველა ბგერა

სიყვარულს ნიშნავს მე ამის მჯერა.

შენი შეხება, ყველაზე თბილი,

ის ჩახუტება და შენი ხიბლი.

ეგ მოციმციმე შენი თვალები,

რომ დამავიწყეს მე სხვა ქალები.

შენი ხელების ნაზი შეხება,

სხვა ვერაფერი რომ ვერ ედრება.

ძლიერი წვიმა, ელვის ნათება

და შენი უფრო ძლიერი ხვევნა

ის გამოვლილი სველი ქუჩები

და დაკოცნილი შენი ტუჩები...

როცა მიდიხარ ეს გულიც მიგაქვს.

იცი? შენი ყველაფერი მიყვარს...

შენი თვალები, გრძელი შავი თმა,

გულს რომ მიმშვიდებს შენი ნაზი ხმა...

შენი ტუჩების გემოს გაგება

და ჩვენ ორს შორის გრძნობის ანთება...

სულ ყოველ წუთს, სულ ყოველ წამს,

შენ გეყვარები, ამის მწამს.

და ყოველ წუთს, და ყოველ წამს,

რომ მეყვარები, ამის გწამს?

დ. მარგიევი

03.06.19

ყოველთვის დავწერ

ყოველთვის ვიტყვი, ვიტყვი რეალურს

ვიტყვი სიყვარულს, დიდ მონატრებას,

ვიტყვი ნაწილსაც არარეალურს

და მისით შექმნილს დღეს რეალობას.

ოცნებით დავწერ, სიყვარულს აღვწერ,

გული მთის ხელა რომ გამიხდება,

შავ რეალობას მე გვერდზე გავწევ

და მწამს ოცნება რომ ამიხდება.

რომ ამიხდება ის ყველაფერი

რაზეც ოდესმე ფიქრი მქონია:

ცა რომ გახდება სულ იისფერი,

ადამიანნი - როგორც მგონია.

მაშინაც დავწერ, არ გავჩერდები,

კვლავ ვიოცნებებ, კვლავ შევქმნი ჩემსას.

ახდენილსაც კი არ დავჯერდები,

ყველა გაიგებს ერთ დღესაც ჩემს ხმას.

ისევ გადმოვცემ ამ გულის სათქმელს,

ჩემს კვალს დავტოვებ და გეტყვით ყველას:

ავიღებ კალამს, ლექსებად დავწერ,

რითმებით გეტყვით: არ შევწყვეტ წერას!

08.04.19

დ. მარგიევი

მწვანე თვალები

სიზმრად ნანახი მწვანე თვალები,

სხვებისთვის ალბათ უბრალოდ ფერი,

ალბათ უბრალოდ უცხოს თვალები,

ჩემთვის კი ძალიან ბევრის მთქმელი...

სხვისთვის უბრალოდ ლამაზი თვალი,

არაფრის მეტყველი, უხეში, ცივი.

ჩემთვის კი ალბათ ოცნების ქალი,

უკუნ წყვიდადში ნათელი სხივი.

ცხადად ვიგრძენი მათი სინაზე,

უსიზმრო ძილში მათი სინათლე,

სიბნელით მოცულ უმთვარო ცაზე

და ამ თვალებში სულის სიმაღლე.

სიზმრად ნანახ იმ მწვანე თვალებში,

იმ ღამით მქონდა მე ის განცდა, რომ

რაც ვერ ვიგრძენი მე სხვა ქალებში…

მათში მოჩანდა მთელი სამყარო.

დ. მარგიევი

01.04.19

***

მე მაოცებენ შენი თვალები,

მათი მზისებრი გამონათება,

მთვარევით სადა, ვარსკვლავთ ციმციმა

და ამ ჩემს გულში ცეცხლის ანთება.

შენი ღიმილი მაგიჟებს სრულად,

გადავირიე ერთი შეხედვით.

შენი სურნელი, საოცრად ტკბილი

და დატყვევება ერთი შეხებით.

შენი თმის ფერი, საოცრად მსგავსი

შემოდგომის დროს ფოთლების ცვენის,

შენი თვალები მწველ ზაფხულივით.

ნეტავ გესმოდეს ამ გულის ცემის.

ნეტავ გესმოდეს ჩემი გულის თქმა,

ჩემი გულიდან ამოძახილი,

გთხოვ წაიკითხე ან მომისმინე

ამ გულის ფეთქვა ლექსად თარგმნილი.

23.03.19
დავით მარგიევი

***

გულიდან ამოსულ სიტყვებს ვწერ,

გულიდან ამოსულ სიყვარულს.

გულში გარითმულ ლექსებს ვწერ,

ამით ვიმშვიდებს სულს და გულს.

რითმით გაჟღენთილ ლექსებს ვწერ,

გრძნობადატანილ ტაეპებს,

გრძნობებით მთვრალი გავაღებ

მე მისი გულის კარებებს.

სათქმელს მე ლექსად გადმოვცემ,

სიყვარულს ლექსით ავუხსნი

და ის თავის გულს არ მომცემს

როცა მე ჩემსას გავუხსნი?

ვერ შემიყვარებს მაშინაც,

თუ მას ვაჩუქე სამყარო?

არ შემიძლია ძმობილო

ფარ-ხმალი ამ დროს დავყარო.

რა? უარს ეტყვის სიყვარულს?

ლექსად წაკითხულ ჩემს გრძნობებს.

რომ დაინახავს დაჭრილ გულს,

მისთვის გამოვლილ ამ ბრძოლებს.

მისთვის მიძღვნილ ლექსს, უამრავს.

მისთვის მოწყვეტილ ვარსკვლავებს.

განა მე ამას ვუმალავ?

განა მე ჩემს თავს ვაწვალებ?

სიყვარულით ვარ დამწვარი,

მასთან მიფრინავს გონება,

სამყაროდან არს გამრქალი

და მეც დავარქვი ოცნება.

დავით მარგიევი

05.01.19

ლამაზი ქალი

რა ლამაზია, როგორი სათნო,

როგორ შეიძლება ასეთი დათმო.

რა სათუთია, როგორი თბილი,

თავისებური თან რომ აქვს ხიბლი.

როგორ უხდება გრძელი, შავი თმა,

როგორ მომინდა მისთვის ამის თქმა:

შენი თვალები სამყაროს მოიცავს,

შესაბამისად ჩემს გულსაც ხიბლავს.

თანაც შეხედეთ, როგორ იღიმის,

ჩემი გონება მისვლას არ იშლის,

საათი თითქოს წამებს მე მითვლის,

სიმღერა მინდა მასთან ცეკვისთვის.

ვუყურებ, ჩემს წინ ვხედავ ლამაზ ქალს,

ისეთ ლამაზს, რომ ვერ ვაშორებ თვალს.

ის შავი კაბა, ელეგანტური,

მის სილამაზეს გადმოკიდული.

სიცოცხლით სავსე ღიმილი წრფელი,

მასთან შეხვედრას ო როგორ ველი.

ის დახვეწილი, ლამაზი ქალი,

ვერ მოვაშორე იმ ღამეს თვალი.

ბოლოს ჩაირთო წყნარი სიმღერა,

მივუახლოვდი, ვთხოვე გვეცეკვა.

ნაზად წამოდგა, თამამი მიწოდა,

რომ მეშინოდა მან არ იცოდა.

შუა ცეკვის დროს მომეკრო ტანზე,

თავი დმადო უეცრად მხარზე,

მე კი გავშეშდი, თავს ვერ ვშველოდი

და ჩამჩურჩულა: იცი?! გელოდი…

20.01.19

დავით მარგიევი

იქ, სადაც...

იქ, სადაც დაჰქრიან რაშები,

იქ, სადაც ფრინავენ მერცხლები,

იქ, სადაც მისმენენ ბავშვები

დავჯდები და გავილექსები.

იქ, სადაც ხმაურობს მდინარე,

იქ, სადაც თეთრია თვით მთები,

გავხედავ მსმენელ მთებს მღიმარე

და ალალ სიყვარულს მოვყვები.

იქ, სადაც სუფთაა ჰაერი,

იქ, სადაც ლაღია სიცოცხლე,

იქ, სადაც არ არის სხვა ერი

თავდახრით მშვიდობას ვილოცებ.

იქ, სადაც არარის ბოროტი,

იქ, სადაც ბატონობს სიკეთე,

ღმერთს მხოლოდ მე ამას შევნატრი:

დათესოს ჩვენს გულში სიკეთე.

იქ, სადაც ვიხსენებთ წინაპართ,

იქ, სადაც მელიან, და ბოლოს:

როგორი კარგია გინახავთ?

როგორი კარგია სამშობლო.

20.01.19

დავით მარგიევი

ზოგჯერ საჭიროა...

ზოგჯერ საჭიროა ვუთხრათ მიყვარხარ.

ზოგჯერ საჭიროა მივხვდეთ ვჭირდებით.

უბრალოდ დავფიქრდეთ მისთვის ვინა ვართ

და ვაგრძნობინოთ, მის გვერდით ვიქნებით.

ვიზიარებდეთ მის ტკივილს უნდა,

გვერდით დავუდგეთ როცა მას უჭირს,

გვახსოვდეს მისი ტკივილი მუდამ,

მიუხედავად ჩვენ როგორ გვიჭირს.

ზოგჯერ სულ ცოტა სითბო გვჭირდება,

ისეთი სიტყვა გულს რომ ჩაგვრჩება,

უბრალოდ გულწრფელი ჩახუტება

და მწუხარება უკან დაგვრჩება.

სულ ცოტა გვინდა ჩვენ მხარში დგომა,

გულშემატკივრის ქომაგი წრფელი.

სულ ცოტა ბედნიერებით თრობა,

ასე გავლიოთ ყოველი წელი.

გვჭირდება ვიგრძნოთ, რომ არ ვართ მარტო.

ვიცოდეთ, ვინმეს ვანაღვლებთ გულით?!

თუ გამოყენება უნდათ მარტო?

ამიტომ არიან მხოლოდ გვერდით.

უბრალოდ გვჭირდება კეთილი სიტყვა,

ისეთი სიტყვა, გულს რომ გაათბობს,

და თან მე თქვენთვის ეს უკვე მითქვამს:

უთხარით ერთურთს რაც გულს გაუთბობს…

დავით მარგიევი
17.01.19

ისევ ღამეა

ისევ დაღამდა, ისევ მარტო ვარ, მაგ შენმა მზერამ ისევ დამტოვა. ისევ ღამეა, ისევ სიბნელე და ჩემს ოცნებას სიზმრად მივწერე. პასუხს ვერ მომწერს, ნუ... რა თქმა უნდა, ფანტაზიის ხომ არის ნაყოფი, მაგრამ, ფიქრებში, როგორც მე მსურდა უამრავჯერ ვარ მასთან ნამყოფი: მდინარის პირას, ოკეანეში, მთის მწვერვალსა თუ შუა მინდორში,

ძლიერ ყინვასა თუ გინდ სიცხეში, რა ადგილას და გინდა რა დროში. გვერდს მიმშვენებდა ყველგან, ყოველთვის, სხეულს მითბობდა, სულს მიმშვიდებდა ის ჩახუტება, კოცნა, ალერსი. ამით სიყვარულს მაგრძნობიებდა. მაგრამ რა მოხდა?! მარტო დამტოვა... საკუთარ ფიქრში მან მიმატოვა... მას შემდეგ კიდევ ბევრჯერ დაღამდა და სიყვარულიც ასე  დამთავრდა. და კვლავ ღამეა… ისევ მარტო ვარ... ისევ და ისევ... ისევ და ისევ... და მარტოობას საზღვრების მიღმა სიყვარულისთვის დუელში ვიწვევ…

დავით მარგიევი 25.12.18