სიცოცხლე მიყვარს, მაგრამ არ მიღირს,
არ მიღირს ხალხლთა ქცევების გამო.
არ მიღირს სიკეთე, არც სიყვარული,
სიკვდილიც არ მიღირს მე ამათ გამო.
ქუჩაში გასული, ხალხის შემყურე
ვფიქრობ სიცოცხლის მიზანზე ამ დღეს
და რაა? რა არის ვითომ სიცოცხლე?
ან და რა იქნება ესეც რომ გაქრეს?
და რაა? უცებ რომ მოვკვდე, რა შეიცვლება?..
არაფერი... არაფერიც არ შეიცვლება…
ვიღაცას ეწყინება, ვიღაც იტირებს,
ვიღაცის გულში დავრჩები
ვიღაც დამივიწყებს, ვიღაც მომიგონებს,
ვიღაცას მოვენატრები.
მაგრამ…
იცვლება ამით განა რაიმე?
ჩემი მიზეზით ვინმე მოკვდება?
განა იქცევა ამით ქვეყანა?
არა... არა, ეს არ მოხდება.
და რაა? რად მინდა მაშინ სიცოცხლე?
განა რა დამრჩა ამ ქვეყანაზე?
რომელიც სავსეა შურით და ზიზღით,
სადაც რომ ყიდიან ერთმანეთს ფულზე..
ანგარებით რომ არიან სავსე,
სიტყვა “სიკეთის” ახსნა იციან?
ვითომ სიკეთეს რომ აკეთებენ...
სანაცვლოდ ორმაგს ელოდებიან.
სიყვარული რომ მოდად აქციეს,
ვითომ უყვართ და თან რომ ჰკიდიათ,
სათადარიგო სიაში რომ ჰყავთ
ასეთი რამე სად გაგიგიათ?..
მარტო ამაში არ არის საქმე,
მარტო ეს მცირე არ ხდება ქვეყნად.
კიდევ ბევრია ის არასწორი,
რაზე ფიქრებიც მე მტკივა მეტად.
………………………………………………
ეს ფიქრები მგონი უკვე დაძველდა
ყველაფერი მე უბრალოდ მომბეზრდა,
თამაშიდან სამუდამოდ გავდივარ
დედამიწა გამიჩერეთ… ჩავდივარ...
დავით მარგიევი
06/02/18
No comments:
Post a Comment