ვერ ვივიწყებ მაგ ტუჩების გემოს,
ისევ ფიქრში მოგონებებს ვიმღვრევ
და ვცდილობ, რომ გრძნობა დაიწეროს.
დღესაც მახსოვს მხიარული დღეები,
შენთან ერთად ვატარებდი იმ დროს.
შენზე იყო მთელი ჩემი ლექსები.
რომ დაბრუნდე, გული ისევ გინდობს.
როგორ მახსოვს, რომ იცოდე, ღიმილი...
ის ნათქვამი, ყველა თბილი სიტყვა.
ახლა ვატყობ, სხვანაირად იღიმი
და რაც იყო, ვფიქრობ უკვე ითქვა.
ისევ მახსოვს მაგ სხეულზე თამაში,
რაღაც გრძნობა არ მავიწყებს შენს თავს
და ვფიქრობ, რომ მუღამია ამაში:
მე გაგიშვი, მაგრამ კვლავ ვგრძნობ შენს ხმას.
ისევ მახსოვს შენი ნაზი ფერება,
ვერ ვივიწყებ ღამით კოცნას შენსას.
ჩემი გრძნობა შექმნეს შენმა ფერებმა
და ვფიქრობ, რომ დღეს შექმნიან ლექსსაც.
ახლაც მახსოვს ჩვენი ყველა ღამე,
როცა წვიმა გისველებდა სახეს,
სველ სახეს კი გინათებდა მთვარე,
რომ გკოცნიდი ვარსკვლავებმაც ნახეს.
მენატრება, იცი? - ჩახუტება.
მენატრება შენი შიში ელვის.
კვლავ მიყვარხარ, ვფიქრობ ასეც ხდება.
ამ სიყვარულს ბევრი სევდაც ერთვის.
20.01.20
დავით მარგიევი
No comments:
Post a Comment