* * *

მინდა გითხრა, რომ მეზიზღები ადამიანო.

გაბრუებული რომ დადიხარ ფეხის არევით.

ძილი არ იცი, აღარც გღვიძავს და არ ინანო,
თუ გააფუჭებ ცხოვრებაში რამეს დალევით.

სასაცილო ხარ, ასე გეტყვი - სასაცილო ხარ,

ამდენ სათქმელს რომ გულში იკლავ, ხალხთან კი სდუმხარ.

ვეღარ აგიტან, ერთ დღეს მართლა ვეღარ აგიტან,
ვენებ დასერილს მდინარე კი გაღმა გაგიტანს.

07.02.21

დ.მარგიევი

წამო ვარსკვლავებთან

წამო გალაქტიკა დავიპყროთ და მერე ვარსკვლავებთან გეცეკვები... ფერად გალაქტიკის ნისლეულში ნაზად ტუჩებზე რომ შეგეხები,

მერე ვარსკვლავები აფეთქდება

და ჩვენ ვიქნებით დასაწყისი...

ამ დროს შავი ხვრელიც გათეთრდება,

დარდიც არ გვექნება არავისი.

წამო გალაქტიკა მოვირბინოთ,

გავცდეთ სამყაროს, უსასრულობას...

მე შენ მოგიძღვნი ციურ სიყვარულს,

მე შენ დაგარქმევ უსასრულობას...

წამო, ვარსკვლავებთან გეცეკვები.

წამო, გავაჩერებ წუთებს, წამებს.

ნაზად, ტკბილ ტუჩებზე შეგეხები

და შენც კოსმიურად შემიყვარებ…

21.06.20

დ.მარგიევი

მეფიქრები

მეფიქრები...
მაგრამ, მაინც, არ იქნები ჩემი.
მე ვგიჟდები...
მაგრამ, მაინც, სხვას არავის ველი.
მე მჭირდები...
მაგრამ, მაინც, მიჭირს მე თქმა ამის.
მეღიმები...
და მიჩნდება მე სურვილი ხატვის.
მენატრები...
მაგრამ, მაინც, არ ყოფილხარ ჩემთან.
მელანდები...
მაგრამ, მაინც, მე თქმას ვერა ვბედავ.

ასე გრძნობით გიწერ ლექსებს.
ასე ჩუმად, ჩემთვის გხატავ.
ეს თვალები ყველგან გეძებს
და ვფიქრობ, რომ მალე გნახავ.

22.11.20
დ. მარგიევი

***

შენზე ფიქრები მოჰქონდა წვიმას.

ჰქროდა და მაინც მათბობდა ქარი.

კვლავ გულის კარებს გიტოვებ ღიას,

ვერ დავანებე ამ ფიქრებს თავი.

მე ვერ შეგეშვი, დღესაც მაფიქრებ,

იმ მომავალზე, რომელიც არ მაქვს.

ისევ მაფიქრებ, ისევ მაგიჟებ...

შენზე ოცნება სულ გულით დამაქვს.

ჭექაქუხილი და ეს წვიმები

ისევ მახსენებს ამ ღამით შენს თავს

და გაცვეთილი, შენზე ფიქრებით

ეს გულიც ისევ იმ გრძნობით ფეთქავს.

31.08.20

დ. მარგიევი

***

იებს გაჩუქებ, გვირილებს, ვარდებს.

მაგ გულს მოგპარავ, გაგიქრობ დარდებს.

ოცნებას გაგიმხელ უარმრავ სხვას,

გაჩვენებ მათ გზებს და გავცდებით ზღვარს.

სიტყვას მოგცემ, პირობას არასოდეს დავარღვევ.

შენთან ერთად სამყაროს ყველა კანონს დავარღვევ.

თუნდაც გახდეს საჭირო მთელ პლანეტას დავანგრევ,

სადაც წავალთ ჩვენ ორნი, სხვა სამყაროს დავარქმევ.

სადაც გვინდა წავიდეთ, ის ვქნათ, რაც მოგვინდება.

ვფიქრობ ასე ცხოვრება არასდროს მოგვწყინდება.

ლექსებს დავწერთ ჩვენ ორზე, სიყვარულზე ულევზე,

სხეულების სითბოზე, აჩქარებულ გულებზე.

ყოველი დღის ყოველ წუთს შენზე ფიქრებში გავლევ,

ჩვენი სიყვარულისას - ყანწსაც ბოლომდე დავლევ.

ყველა სურვილს ავიხდენთ - მე შენ ამას გპირდები.

ყველაფერზე ძალიან მე მხოლოდ შენ მჭირდები.

03.08.20

დავით მარგიევი

***

ანგელოზი ხარ მოვლენილი დედამიწაზე.

გზააბნეული დააბიჯებ გამხმარ მიწაზე.

ფრთები შეგაჭრეს უვიცებმა, ადამიანმან.

გზას ვეღარ იკვლევ შინისაკენ და დაგვიანდა.

ანგელოზი ხარ, დაკაეგული, ეძებ ალალ გულს,

ეძებ შენნაირს, ფრთებშეჭრილს და მასაც დაკარგულს.

მაგრამ სად არის? ანგელოზი ერთადერთი ხარ

და სათანადოდ ვერც ვერავის ვერ ყვარებიხარ.

მაგრამ გჯეროდეს, აგიხდება, ერთხელაც ნახავ

და მასთან ერთად ფრთებშესხმული შენს სახლში წახვალ.

21.06.20

დ.მარგიევი

წამო ვარსკვლავებთან

წამო გალაქტიკა დავიპყროთ და

მერე ვარსკვლავებთან გეცეკვები...

ფერად გალაქტიკის ნისლეულში

ნაზად ტუჩებზე რომ შეგეხები,

მერე ვარსკვლავები აფეთქდება

და ჩვენ ვიქნებით დასაწყისი...

ამ დროს შავი ხვრელიც გათეთრდება,

დარდიც არ გვექნება არავისი.

წამო გალაქტიკა მოვირბინოთ,

გავცდეთ სამყაროს, უსასრულობას...

მე შენ მოგიძღვნი ციურ სიყვარულს,

მე შენ დაგარქმრვ უსასრულობას...

წამო, ვარსკვლავებთან გეცეკვები.

წამო, გავაჩერებ წუთებს, წამებს.

ნაზად, ტკბილ ტუჩებზე შეგეხები

და შენც კოსმიურად შემიყვარებ…

21.06.20

დ.მარგიევი

***

ღამეს შენ გაჩუქებ თავის ვარსკვლავებით,
ღრუბლებს მიმოვფანტავ შენი გონებიდან.
შენთან მაინც მოვალ, თუნდაც სულ წამებით.
მხოლოდ შენ აგარჩევ ყველა ოცნებიდან.

მხოლოდ შენთან მინდა ღამე უსასრულო,
შენი თვალები და შენი ჩახუტება.
ისე ლამაზია იცი, სიყვარულო?!
ღამე, რომელიც შენით დასრულდება.

მხოლოდ შენთვის მინდა ჩემი სიცოცხლე და
შენთან ერთად მინდა დროის დამონება...
შენ ხარ გასაღები უსასრულობის და
ამით დაიპყარი გული და გონება...

მხოლოდ შენთვის მინდა მთელი სამყარო და
მარტო შენთან მინდა ყველა დღე და ღამე.
იცი? - უსასრულო ჩემი სამყარო ხარ.
რითმის, ლექსისა და გრძნობის სათავე.

14.06.2020
დავით მარგიევი

ცოტა დაგვიანდა

ცოტა დაგვიანდა, მთვარეც ცუდად ჩანს და
საათსაც წიკწიკი, ვატყობ, ეზარება.
ღამე ცარიელი ოდნავ ჩემს სულს ჰგავს და
მე კი მზის სხივებზე მეტად მენატრება.

მთვარე არეული, ღრუბლებს გარეული,
ისევ რომანტიკოსს ღამეს მათევინებს.
ისევ დაბნეული, ცოტა დალეული,
შენზე ნაფიქრები, ლექსებს მაწერინებს.

ისევ ღამე არის, ისევ სიბნელე და
ისევ ფიქრებია რითმით შეკაზმული.
ასე გეხები და ისევ ასე გხედავ,
ლექსის ბოლო არის წერტილ ვერ დასმული.

ახლაც მენატრები, ისევ ისე ვდარდობ,
ისევ შენთან მინდა, გული ამიძგერდა,
მაგრამ ამის ნაცვლად ისევ არას ვამბობ.
მოდი დავამთავრებ, თორემ გამითენდა.

29.05.20
დ. მარგიევი

***

რაღაც მინდოდა მეთქვა,
მაგრამ, ვერ შევძლებ მგონი.
ვერ შევარჩიე სიტყვა,
ვერ შევარჩიე ტონი.

შენთან მინდოდა მოსვლა,
ჩაგხუტებოდი მსურდა.
ამ დროს ლექსს რითმით ვმოსავ,
ასეც იქნება მუდამ.

შენთან მინდოდა ცეკვა.
ომიც მინდოდა შენთან.
შენთვის მინდოდა მეთქვა:
შენს სახეს ვხედავ გველგან.

შენი თვალები ცაზე,
შენი სურნელი ქარში.
ლექსებს აღარ ვწერ სხვაზე,
შენ ვერ გიპოვნი სხვაში.

შენთვის მინდოდა მზე და
შენთვის მინდოდა მთვარეც.
გულზე მომფინე სევდა,
ტკბილიც მაგემე, მწარეც.

მაგრამ შენთვის მსურს მაინც,
ლექსი, შემკული რითმებით
და თუნდ მომკვეთონ თავიც,
მე წავალ შენზე ფიქრებით.

02.05.20

დ. მარგიევი

***

გაცრეცილი ფიქრებით
ცას ვუყურებ გაცრეცილს.
დამანგრეველ ქარებით
მომდის, ვწერ წერილს.

არავის არ მივუძღვნი,
ჩვეულებრივ დავიწყებ.
ცოტა რითმებს შევურევ,
ალბათ ვინმე გაიგებს.

ამ ღრუბლებს ვუყურებ და
როგორ გვანან ჩემს ფიქრებს:
საით მიდის? რა უნდა?
ვერავინ ვერ იფიქრებს.

მაგრამ, არის რაღაცა,
მარტივი მისახვედრად,
რასაც ერთხელ სულ ყველა
ნამდვილად ინანებდა.

27.04.20

დ. მარგიევი

შენზე ფიქრები

ჩემი ფიქრები შენით იწყება,
შენზე გრძელდება, შენით მთავრდება.
შენზე ფიქრებით ეს დღე იწყება,
შენზე ფიქრებით ისევ ღამდება.

შენზე ფიქრები მუდამ იქნება.
შენზე ფიქრია ჩემი ცხოვრება.
შენზე მეფიქრა - ღმერთმა ინება,
შენზე ფიქრებით გული ხორცდება.

შენზე ფიქრებით დილა თენდება.
შენზე ფიქრები აღარ მთავრდება.
შენზე ოცნება მე არ მბეზრდება
და მუდამ ასე, შენით ღამდება.

20.04.20
დ. მარგიევი

***

სიყვარულს სჭირდება გიჟური ფერები,
საზღვრების გახსნა და ლამაზი ბგერები

სიყვარულს არ უნდა კამათი გრძნობებზე,
თუკი ის დადუმდა, უჩქმიტე ლოყებზე.

ნუ ჩამოადენ თვალებზე ცრემლებს,
გაუფრთხილდი და გაჩუქებს ფერებს,

ლამაზ ფერებს,
ფერად ბგერებს,
რითმულ ლექსებს,
ვარსკვლავთ ცვენებს,

გჩუქნის, გჩუქნის არ ჩერდება,
მისი გრძნობაც არ ნელდება.

გჩუქნის, გიძღვნის, შენთვის სუნთქავს.
ისეთს გეტყვის, სხვას არ უთქვამს.

ჩაიკარი მიდი გულში
და ჩახედე მერე სულში...

შენთვის სუნთქავს თურმე, ხედავ?
თან შენც მაზე როგორ ღელავ...

ჩაეხუტე, მოეფერე
და ეს გრძნობა მოგცემთ ფერებს.

11.03.20
დავით მარგიევი

***

შავი სინათლე ფიქრებს აბნელებს,
გასულ დღეების ნათელ ფერებს და
ეს უფერული ღამე საათებს
ისევ აჩერებს, აღარ თენდება.

და უსასრულოდ გაწელილ ღამით
ამ მოზღვავებულ ბნელ ფიქრებს ვიტან,
და ვფიქრობ, თუნდაც სულ ერთი წამით
გულის გადაშლა შემეძლოს. - ვისთან?!

ისევ მარტო ვარ ამ მკვლელ ღამესთან.
ერთი იდეა... ბევრი ვერსია...
სულ მიტრიალევს სხვა ბნელ აზრებთან.
ათასი ფიქრის ბოლო ერთია.

03.03.20
დავით მარგიევი

***

წამოდი ვირბინოთ წვიმაში, წამოდი სამყარო შევშალოთ. წვიმის წვეთების ხმაურში რითმა ბგერებით შევყაროთ.

წვიმაში ვიცეკვოთ ქარებთან, ბავშვივით ვიხტუნოთ გუბეში.

სითბო ვაჩუქოთ ერთმანეთს,

სევდა გავუშვათ ღრუბლებში. ლურჯ ცას ვაჩუქოთ ამბავი ორ შეშლილსა და წვიმაზე. ლექსში ჩავწეროთ მზის სხივით ეს სიგიჟე და სინაზე. წვეთებს მოვუხმოთ მიწაზე, ან ჩვენ გავფრინდეთ იქ, ცაში, და მივუტანოთ სინაზე, ცეკვა ვასწავლოთ იმ ქარში. წამოდი ვირბინოთ წვიმაში, სამყარო შევშალოთ ჩვენსავით. ღამეს ვაჩუქოთ ფერები, გავხადოთ ნათელი დღესავით.

01.03.20 დავით მარგიევი

მტკივა

რას მიფიცებდი მაშინ სიყვარულს,

თუ ბოლოს მაინც ჩემგან წახვედი.

ბევრი მითხარი, ბევრი ეცადე,

მაგრამ გულიდან ვერ გამოხვედი.

ვერ დავივიწყებ ამ მოგონებებს,

არა მგონია შენც დაგავიწყდეს

ის გაღიმება, ის ჩახუტება,

რომელთაც  ამბის შექმნა დაიწყეს.

ამბავი ასეთი, თბილი და წმინდა,

რაღაც საოცარ გრძნობებით სავსე.

მე მიხაროდა როდესაც წვიმდა,

შენ ჩურჩულებდი -მიყვარხარ. ასე…

ვერ მავიწყდება ის სიხარული

და გამოხატვა იმ შეხვედრებზე

მაგრამ რატომღაც ეს ყველაფერი

შენ დაიკიდე სწრაფად ფეხებზე.

შენ დაიკიდე ის სიყვარული,

რაც განმიცდია შენდამი დღემდე,

მაგრამ, რატომღაც ასეთ გულნატკენს

მე ახლაც მინდა სადმე რომ შემხვდე.

არ მავიწყდება მე ის წამები

ხელჩაკიდული რომ ვსეირნობდით.

არ მავიწყდება შენი თვალები,

რომელშიც ულევ სიყვარულს ვცნობდი.

არ მავიწყდება ის ჩახუტება,

უფრო ძლიერე ყოველ ქუხილზე

და ვერ ვივიწყებ მაშინდელ კოცნას

რომ გადამექცა უკვე წუხილზე.

ღამეა მშვიდი, რაღაცნაირი

და მოგონების წვეთები ცვივა,

მე მახსენდება იმ ღამის კოცნა

და მე შენი სიყვარული მტკივა...

04.08.19

დავით მარგიევი

ერთხელ

ერთხელ გნახე და იმ დღის მერე ვეღარ გივიწყებ.

დამამახსოვრდა შენი სახე, შენი სხეული.

მას შემდეგ უკვე ყოველ ღამეს თეთრად ვათენებ,

მცირე ოცნებით, შენზე ფიქრით, ისევ ეული.

ერთხელ შეგხვდი და ამ შეხვედრას ვგრძნობ ყოველ ღამე.

ერთხელ ჩაგხედე შავ თვალებში და ახლაც მახსოვს.

კი, ნათლად მახსოვს, ტროტუარზე მე, შენ და მთვარე...

ჩემს მოგონებებს ახლა უკვე ფერადად ათოვს.

ერთხელ ჩაგკიდე ხელი ხელში, ახლაც ვგრძნობ სითბოს.

ერთხელ გითხარი მიყვარხართქო, არ მსურს მეტის თქმა.

მაგრამ, ეს გული, დატანჯული, რაღაცას ითხოვს.

მაგრამ, არ ვიცი რა ვუშველო, მეტი რაღა ვქნა.

16.02.20

დავით მარგიევი

ადამიანო

გული მიკვდება, რომ ვუყურებ ადამიანებს,

რომ არ ხვდებიან ჭეშმარიტად რა დააფასონ.

ეს ყველაფერი კიდევ უფრო მადარდიანებს,

რომ შეუძლიათ ყველაფერი ნაგავს ამსგავსონ.

გული მიკვდება, რომ არ შველის არც ლაპარაკი:

გამოასწოროს იქნებ ვინმემ როგორმე რამე.

მაგრამ პრინციპი, სიჯიუტე მეტია, რაკი

სულ არ ადარდებთ სხვა არავინ და არც ეს ღამე.

გული მერევა, ვუფიქრდები მომავალს ბინდულს:

ანადგურებენ ეგოიზმით ყველაფერ ლამაზს,

ხდიან სამყაროს კიდევ და კიდევ უფრო ბინძურს,

ყურს არ უგდებენ არავისგან გამოთქმულ სხვა აზრს.

გული მერევა, დიახ, შენზე ადამიანო,

რომ შეგიძლია სილამაზეს ზურგი აქციო,

რომ შეგიძლია უმოწყალოდ გადამიარო,

და რომ სამოთხე ჯოჯოხეთად გადააქციო.

09.02.20

დავით მარგიევი

არარეალური ოცნება

შევეჩვიე მარტოობას სიყვარულის განცდით, მე და ჩემი ოცნებები რეალობას გავცდით: მზის სხივი რომ ანათებდეს ჩვენს ოცნების მთვარეს.

მთვარე ჩვენი დამნახველი, რომ გვიმხელდეს აზრებს. ღამეს მთვარე გვინათებდეს ლურჯად, იყოს მწვანეც, საუცხოო რომანტიკით აგაფრენდი ცამდეც. გაიფურჩქნოს ყვავილები თებერვლის ამ ღამეს, დაგახვედრებ თაიგულებს, რომ გაახელ თვალებს. ცა ცისფერი აღარ იყოს, ჩვენ ვურჩევდეთ ფერებს, როგორც ვურჩევ მე ამ ღამით შენზე რითმებს ლექსებს. ყოველ შენს ჩაძინებაზე რომ ვიწყებდე წერას, გასაფრენად ბარათაშვილს მოვპარავდეთ მერანს, გალაკტიონს გადავუფრენთ, ხიდთან როცა ათოვს... თოვლს შევღებავთ იის ფერად, ხომ ვიცით ეს ათრობს. და მწუხარე მელოდიებს შევუცვლიდეთ  გრანელს, ნახე მთვარე სიყვარულს მწვანე სხივით ავლენს. დავიხლიდი უფიქრელად ტიციანის ცამეტს, ოღონდ გრძნობდე რასაც ვფიქრობ, არც ნაკლებს და არც მეტს…

07.02.20

დავით მარგიევი

ისტორია ნოტებად

ნაცნობი ქუჩის უცნობ ხმას ვუსმენ

და ჩემი მზერა ერთ ვარსკვალვს ხვდება.

ქუჩა ღამეში მთვარის შუქის ქვეშ

ერთ ისტორიას ნოტებად ჰყვება.

მივყვები ქუჩას, ვარსკვლავს ციმციმას,

ერთ-ერთ კუთხეში გაისმა - დო, რე.

ღამით წვიმის დროს შექმნილ ნიაღვარს

წყვილი მიყვება ისევე მდორედ.

დავდივარ უხმოდ, ყურს ვუგდებ ყოველს,

ფოთლის შრიალით ჩამესმა - მი, ფა.

წყვილი ერთმანეთს სურვილებს უმხელს

და ისტორიას აგრძელებს ხიდთან.

სადღაც უბანში ძაღლები ყეფენ,

სადღაც გალობენ ჩიტები - სოლ, ლა-ს.

მთვარის შუქს მიღმა, ქუჩის კუთხეში

საოცრად აჰყვა ეს წყვილი გრძობას.

ძველი ხეები სადღაც ჭრიალებს,

საიდანღაც კი ნაზად ისმის - სი...

გადაირბინეს, გადაიფრინეს,

შემოიარეს მთელი თბილისი...

ასე დასრულდა ეს ისტორია

და ბოლოს ისევ გაისმა - დო

ჩვენზეა, ჩვენზე ეს ისტორია,

ჩვენზეა, ჩვენზე, სიყვარულო.

04.02.20

დავით მარგიევი

*

როცა  სიტყვები ზედმეტია სათქმელს ლექსებიც ვერ გეტყვიან. ამ დროს ჩერდება წამები, ყველაფერს ამბობენ თვალები.

დ.მ.

02.02.2020

***

ლექსებს დაგიწერ ისევ ღამე, ისევ ქუჩაში,

ისევ წვიმის დროს, მთვარის შუქზე, როგორც აქამდე.

ვიხეტიალებ, ძველებურად, შენზე ფიქრებით

და კვლავ ვეცდები არასოდეს რომ  არ დაღამდე.

და ბოთლით ხელში ჩამოვუვლი ნაცნობ, ბნელ ქუჩებს

და გავიხსენებ შენს ნაზ სურნელს, ქარით გაშლილ თმას.

დავაკვირდები ჩემს ფიქრებში შენს მარწყვის ტუჩებს

და გავიგონებ ჩემებურად, როგორღაც შენს ხმას.

ისევ დავთვრები, დავცლი ერთსაც და დავწერ კიდევ:

შენი თვალების ციმციმს, კაშკაშს. - არ მავიწყდება.

ჩემს მოგონებებს შენს შესახებ ცივ ქარში ვიხვევ

და ვფიქრობ იმას, რაც ვიცი, რომ არ ამიხდება.

მაგრამ, ისევ ვწერ მთვარის შუქზე წვიმის წვეთებით

და რითმებს გჩუქნი ჩემებურად, როგორც აქამდე.

ვიხეტიალებ, ძველებურად, შენზე ფიქრებით

და კვლავ ვეცდები არასოდეს რომ  არ დაღამდე.

27.01.20

დავით მარგიევი

***

შუა ღამეა ისევ,

მოკლე ისარი სამთან

და შენზე ფიქრებს ვიწყებ,

ფურცელი მიდევს თავთან.

შენზე ფიქრები მითრევს,

და ეს ჩათევა მიყვარს,

და ამ ფიქრის დროს ვხედავ

ცხადში ფერადად სიზმარს.

და ეს სიზმარი მათბობს,

გულს მუხტავს რაღაც ძალით,

რომ შეძლოს ძგერა მუდამ

და არ გაჩერდეს წამით.

შენზე ფიქრები დღისით,

შენზე სიზმრები ღამით...

ნეტავ შემეძლოს ყოფნა,

შენთან სულ ერთი წამით.

რას არ გავცემდი ნეტავ,

რას არ გავცემდი, ღმერთო.

შენ აქ ხარ, აქვე გულში,

შენ ჩემო ერთადერთო…

25.01.20

დავით მარგიევი

***

თოვა სხვანაირად მაფიქრებს,
რომ თოვს სხვანაირად მიყვარს,
ახლაც, ეს ფიქრები ვატყობ
ლექსის წერისაკენ მიმყავს.

სხვა გრძნობებს მიჩენს თოვლი,
სახელს ვერ ვარქმევ ამას.
ისევ ჩემს თავთან ვრჩები
და ისევ ვიწყებ კამათს.

ვერ ვარკვევ რას ვგრძნობ ახლა:
სიყვარული თუ არა...
და ვუმეორებ ჩემს თავს:
ამაზე ფიქრი კმარა!

კმარა, შეწყვიტე გთხოვ,
სიყვარულია მჯერა.
ნახე ლამაზად თოვს
და დაამთავრე წერა.

23.01.20

დავით მარგიევი

დაუვიწყარი

ისევ მახსოვს მაგ თვალების სიღრმე,

ვერ ვივიწყებ მაგ ტუჩების გემოს,

ისევ ფიქრში მოგონებებს ვიმღვრევ

და ვცდილობ, რომ გრძნობა დაიწეროს.

დღესაც მახსოვს მხიარული დღეები,

შენთან ერთად ვატარებდი იმ დროს.

შენზე იყო მთელი ჩემი ლექსები.

რომ დაბრუნდე, გული ისევ გინდობს.

როგორ მახსოვს, რომ იცოდე, ღიმილი...

ის ნათქვამი, ყველა თბილი სიტყვა.

ახლა ვატყობ, სხვანაირად იღიმი

და რაც იყო, ვფიქრობ უკვე ითქვა.

ისევ მახსოვს მაგ სხეულზე თამაში,

რაღაც გრძნობა არ მავიწყებს შენს თავს

და ვფიქრობ, რომ მუღამია ამაში:

მე გაგიშვი, მაგრამ კვლავ ვგრძნობ შენს ხმას.

ისევ მახსოვს შენი ნაზი ფერება,

ვერ ვივიწყებ ღამით კოცნას შენსას.

ჩემი გრძნობა შექმნეს შენმა ფერებმა

და ვფიქრობ, რომ დღეს შექმნიან ლექსსაც.

ახლაც მახსოვს ჩვენი ყველა ღამე,

როცა წვიმა გისველებდა სახეს,

სველ სახეს კი გინათებდა მთვარე,

რომ გკოცნიდი ვარსკვლავებმაც ნახეს.

მენატრება, იცი? - ჩახუტება.

მენატრება შენი შიში ელვის.

კვლავ მიყვარხარ, ვფიქრობ ასეც ხდება.

ამ სიყვარულს ბევრი სევდაც ერთვის.

20.01.20

დავით მარგიევი

***

სული გაათეთრა უკვე იანვარმა...

თუმცა მას რას ვერჩი, გრძნობების ბრალია.

რითმა სულ წალეკა ცრემლის ნიაღვარმა,

თან ისევ ქაოსი და ქარიშხალია.

სული გაათეთრა, გული გააჩერა,

გრძნობას აღარ მისცა უფლება გამოსვლის.

და თან ასე ვფიქრობ, მაგრამ არა მჯერა

ჩემი ვარსკვლავის დღისით ამოსვლის.

გული გააჩერა, სისხლი ამოაშრო,

მაგრამ ვერ უხერხებს ვერაფერს ამ გრძნობებს,

ჩემი ოცნება რომ ამ გულს ამოაძრო

და ისევ მინდა იმედი მქონდეს.

ფიქრებს აღარ ძალუძს ასე შორს გაფრენა.

ისევ დაუბერა გრძნობებს ცივმა ქარმა.

სული გაათეთრა, სული გაათეთრა...

სული გაათეთრა უკვე იანვარმა…

19.01.20

დავით მარგიევი

შენი სხეულის უსასრულობა

ცა დაგახატო მინდა სხეულზე,

თმები ღრუბლებად ეფინებოდეს

და ვარსკვლავები მწვანე თვალებზე

ვრცელ გალაქტიკას ემსგავსებოდეს.

ციდან მომავალ ჩანჩქერად ყელი

და ნაკადული იყოს მკერდს შორის.

ფერებით სავსე სხეული შენი

ამ ჩემს ფიქრებში რითმებად მოდის.

ლურჯი ზღვის ტალღას ვფიქრობ მუცელზე,

ფეხებზე ალბათ ოქროს ქვიშები,

ხოლო მდინარე იყოს თუნდ წელზე.

- ამ ყველაფერზე სულ მთლად ვიშლები.

ხელის მტევნები, როგორც ფესვები,

შენი სხეულის უსასრულობის.

ამ სილამაზეს სრულად ვერ ვწვდები,

მიკვირს სხეულის ამ მორთულობის.

და უმთავრესი, ბოლოს კი ფრთები,

შენი მხრებიდან გადმოშლილები,

გაჩერებული ეს საათები,

უსასრულობა, ჩვენ შეშლილები.

16.01.20

დავით მარგიევი

ანგელოზი

როცა ახალი ვარსკვლავი გაჩნდება

და ეს ვარსკვლავი შენს ღიმილს ნახავს.

ღამით ის ჩემთან ერთად დარჩება

და შემიფასებს ლექსსა და ნახატს.

როცა ჯადოსნურ თვალებში ჩაგხედავს

და დაინახავს თავის თავს, მცინარს.

შემდეგ ჩემს ნაჯღაბნ ლექსებს დახედავს,

შენით შეპყრობილს, ვფიქრობ, მე მკითხავს:

ანგელოზია? ღვთიურ ღიმილით

ციურ სხეულზე მეტად რომ ბრწყინავს.

მისი არ ყოფნა, თუნდაც ღიმილის,

მაგ თქვენს სამყაროს ალბათ გაყინავს.

მეც ვუპასუხებ - ანგელოზია,

მისი ღიმილი ყველაფერს ათბობს,

დღეებს გვითენებს ყოველთვის მზიანს

და ეს ღიმილი, მგონი შენც გადნობს.

16.01.20

დავით მარგიევი

უცნაურად

მარტო მინდა ყოფნა, ალბათ ასეც იქნება:
ღვინოს დავლევ ოხრად, არაფერი მჭირდება.

არ მჭირდება არავინ, გამეცალეთ, დამტოვეთ.

სანამ წახვალთ გეტყვით, რომ კარს ღიას ნუ დატოვებთ.

არ მჭირდება ყალბი გრძნობა, შეფუთული ლამაზად.

არ მჭირდება თქვენთან ყოფნა, ამას გეტყვით თამამად.

მარტო უკეთესია, რეალური გრძნობებია.

და ხვდები რომ არავინ, არასოდეს გყვარებია.

რეალური ყველაფერი, ყველაფერი ყალბია,

ყველა ნამდვილს გარედან აფსურდული აკვრია.

ყველაფერი ყალბია: რასაც ხედავ, რასაც გრძნობ.

იცი ასე არ არის, მაგრამ მაინც არა თმობ.

14.01.20

დავით მარგიევი

***

სანამ სიტყვები რითმებად იქცევიან. და სანამ რითმები ლექსებად დაეწყობა.

ცაზე ვარსკვლავნი ლექსებით ივსებიან

და მთვარეც ამ ლექსებს რითმად შეეწყობა.

სანამ დედამიწა მთვარეს სტუმრად იწვევს და სანამ რითმები ღამეს აფერადებს,

ზღვა მშვიდი რატომღაც უკვე ღელვას იწყებს,

თან ისე, თან ისე თითქოს არ ადარდებს.

და სანამ მდინარე ტალღებს მიმოფანტავს, და სანამ ფანტელნი რითმებს დაედება,

მთვარე გადმოგვაყრის თავზე მრავალ ნატვრას

და, და ეს ნატვრები მანამ არ შეწყდება,

მანამ არ შეწყდება, სანამ არ ახდება, სანამ არ იტყვი - ნატვრა მინახავს.

ეს დღე რეალურად მანამ არ დადგება,

სანამ არ იტყვი - მე შენ მიყვარხარ.

13.01.20 დავით მარგიევი